چهارشنبه ۱۳ اسفند ۹۹
اولين كاربرد تاكسونومي در تكنيك شناسي تنبك شناسايي صفات مشترك و غير مشترك تكنيكهاي نوازندگي است. به اين ترتيب هر تكنيك در صنف و طبقه خود قرار مي گيرد و رابطه ساختاري – تكاملي تكنيكها با يكديگر مشخص مي شود. از طرفي مي توان تكنيكهاي جديد را حدس زد و كشف نمود. اولين گام در اين راه دستيابي به تعريفي اصولي از تكنيك در نوازندگي تمبك است (باز تاكيد ميشود كه در اين نوشتارمنظور از تكنيك همان شيوه هاي انگشت گذاري ساز است). منظور از تكنيك به طور عام عبارت است از توالي از فعاليتها جهت انجام يك كار.
اما مفهوم زير مي تواند گوياي تكنيك در تنبك نوازي باشد:
كاربرد بخشهايي از ۱دست يا ۲دست (مانند بخشهاي مختلف يك يا چند انگشت- كف دست و…) به شكل متصل يا منفصل يا استفاده از ابزاري متفاوت با دست (مانند كوبه و…) كه نيروي خود را ازبخشهايي خاص از دست (مانند مچ دست) اخذ كرده و از طريق ضربه زدن، مالش يا شيوه هايي ديگر بر روي ناحيه يا نواحيي از پوست يا چوب يا اشياء مولد صوت متصل به بدنه ساز توليد صدا نمايند.
براساس تعريف بالا و دربررسي يك تكنيك بايد به بررسي ۴ نوع مشخصه پرداخت:
۱- نحوه توليد صدا
۲- شكل تكنيك
۳- حركت درتكنيك
۴- مشخصات صوتي
هر كدام از ۴ مورد فوق مي تواند صنوف و طبقات مختلف مورد نياز براي تاكسونومي تكنيكهاي تنبك را تعريف نمايد.
- ۱۴ بازديد
- ۰ نظر